Gysler/Përez/Nick is een jazztrio uit Zwitserland met een modern, hedendaags geluid. Geïnspireerd door de muziek van E.S.T., Brad Mehldau en Enrico Pieranunzi, ze oogsten veel succes in heel Europa sinds hun oprichting. “Neptus” is hun tweede album. De drie muzikanten hebben individueel al de mogelijkheid gehad om op te treden op het Montreux Jazz festival, het Paléo Festival, het Gallarate Jazz Festival en het Havana Festival, een bijzonder drietal dus. Er is dus ook geen leider, ieder brengt zijn eigen composities in en tezamen komen ze tot de definitieve versie. Het pianotrio is al jarenlang een soort hoeksteen in de geschiedenis van de jazz, van Teddy Wilson tot Brad Mehldau, van Oscar Peterson tot Keith Jarrett , Ahmad Jamal , Erroll Garner, McCoy Tyner of E.S.T., allemaal trio’s en vaak ook trend zettend.

De opzet is natuurlijk erg veranderd, was vroeger de pianist de hoofdfiguur en bas en drums in de rol van pure begeleider, inmiddels speelt ieder een even belangrijke rol. E.S.T. heeft hierin natuurlijk een voortrekkersrol gespeeld en velen zijn hen hierin gevolgd en ook GPN om ze maar eens zo te noemen spelen hier hun rol in mee, tijd om ze voor te stellen, Cedric Gysler (1975) contrabassist begon als el. bassist in 1990 en “ontdekte” in 2001 de contrabas. Evaristo Pérez (1975), van Catalaanse afkomst maar geboren in Genève peelt piano en Fender Rhodes en Raphael Nick uit Luzern is de drummer, hij werkt ook met diverse andere groepen.

De composities zijn keurig verdeeld onder elkaar, Gysler nam er 3 voor zijn rekening, Pérez en Nick ieder 4. “Neptus” (staat dat voor Neptunus?) trapt af met “Iris”een compositie van Pérez, een ingetogen kalm nummer dat de luisteraar weg laat dromen, ver van deze nare tijd hopend op een nieuw begin. “Sonntag Morgen” van Nick heeft een heel catchy thema en een fraaie bassolo van Pérez, een intrigerend muziekstuk waarin hun bewondering voor Bill Evans duidelijk is te horen. “Brise” van Gysler heeft een Latin touch, titelnummer “ Neptus” begint met een soort walking bass op de piano waarna de rest invalt, de melodie is tricky want er is sprake van een 11-matig schema dat steeds terugkomt, bijzonder fraai.

Het nummer “Tanzbär”van Nick wordt voorafgegaan door “Intro Tanzbär”een drumsolo van Nick, de dansende beer heeft een aangenaam huppelend ritme dat je onmiddellijk uitnodigt, ja om te dansen. Swingen dus met Geisler die met de linkerhand de Fender bespeelt en rechts de “echte”piano” met nummers als dit zou je graag gewekt worden, de dag kan niet meer stuk. “Abfahrt”ook van Nick heeft ook zo’n pakkend ritme met een knipoog naar Take the A train (zie de titel) van Juan Tizol en DukeEllington, geweldig het klaterende pianospel van Pérez en het solide drummen van Nick. Dit trio, laten we het maar GPN blijven noemen heeft alle recht om in het voetspoor van E.S.T. te treden, mooier compliment kunnen ze niet krijgen.

Jan van Leersum.